Daar sta je, turend in verre verten en diepe diepten. Verheven boven de wereld die zich ver daarbeneden in beweging zet. Een koffie in de hand. De krant al stukgelezen. Voor jou geen stadse drukte, maar een tijdloze ochtend boven Rotterdam, onder de wolken en pal in de zon. Jij bepaalt wanneer het tijd is de reuring op te zoeken. Voorlopig niet; hier voel je je veel te vrij.
Op grote hoogte, omringd door je strakke, eigentijdse hebbedingen, bepaal jij de orde van de dag. De tijd staat stil. Pas als je richting een van je manshoge ramen loopt doemt de beweging van de stad langzaam maar zeker op. De kruinen van duizenden krioelende mensen herinneren je eraan dat de tijd verstrijkt. De langzaam opschuivende weerkaatsing van de zon op het Maaswater wijst je op het verglijden van de seizoenen. ’s Winters fel en helder, ’s zomers loom en wollig.
Je eigen spiegelbeeld je enige metgezel in een verder donkere omgeving. De hele dag kan je blijven turen naar de oneindige timelapse van een wereldstad die nooit ophoudt zich te ontwikkelen. Eindeloos wegdromen bij wonderschone, gedurfde architectuur.
Hier zie je de geschiedenis van Rotterdam zich pal voor je neus voltrekken. Zijn grillige, opportunistische stratenplan. Zijn inderhaast opgeworpen jarenvijftigtorens en iconische wolkenkrabbers uit later tijden. De beroemde skyline als een notenbalk met hoge en lage, langgerekte en staccato tonen. De stad gecomponeerd in een eeuwigdurend muzikaal epos. En terwijl deze machtige tonen aan je voorbijtrekken, bevind jij je in een staat van tijdloosheid.
Je gaat werken, wandelen, drinken, dansen. Struinen, flaneren. Winkelen. Oeverloos baden in de beweeglijke weelde van Rotterdam. En waar de stad gedoemd is tot een eeuwige beweging, tot een oneindig verleiden van tere stadse zielen, trek jij je er met speels gemak van terug. Stap je eruit, verlaat je de gekte, zoek je op je eigen grote hoogte je ultieme rust. Je staat er letterlijk bóven. Wanneer je maar wilt.
