Wonen aan De Rotte
Je woont net ver genoeg van Rotterdam om je afgezonderd te voelen. En net dichtbij genoeg om je verbonden te voelen met de stedelijke wildernis. Zeker wanneer dagjesmensen per boot, op de fiets of te voet langstrekken, is de stad voor even aangenaam dichtbij. Maar aan het einde van de dag moeten zij terug en mag jij blijven. Je woont aan de Rotte. Je bent vrij.
Hoe de Rotte vanaf het polderland boven Rotterdam zuidwaarts meandert doet denken aan een gedicht van Hendrik Marsman, Denkend aan Holland. Zo bedaard als Marsman de stromen ‘door oneindig laagland’ beschrijft, zo kalm glijdt deze oude veenrivier voort. Na 18 kilometer komt hij tot een abrupt einde, middenin de stad die zijn machtige naam draagt – de Maas mag dan wel geëerd worden als de stroom die 010 karakter geeft, de Rotte gaf Rotterdam zijn ziel.