Geïnspireerd door grote Amerikaanse bedrijfsverzamelgebouwen begon Hugh Maaskant in de late jaren veertig aan zijn wederopbouwwerk.
Hij wilde groots en modern bouwen en gaf Rotterdam na de oorlog zijn karakter als metropool. In 1964 zei hij: “Vele Rotterdammers hadden [na het bombardement] waarschijnlijk maar één verlangen: de stad herbouwd te zien zoals die eenmaal geweest was. Eén generatie verder weet bijna niemand meer hoe de stad geweest was, en heeft zeker niemand er nog enig verlangen naar.”
Op het oog maakte hij functionele, zakelijke ontwerpen, gericht op de toekomst.
Bombastisch ook, alleen al vanwege de pure grootte, geometrische speelsheid en het gebruik van zware materialen als beton en staal. Maar Maaskants stijl was zeker niet alleen modern. Vooral zijn vroegere ontwerpen drópen van de nostalgie. Niet naar de oude stad, maar naar oude stijlen. Naar elementen uit het vooroorlogse. Naar zijn eigen, niet te ontkennen jeugd.
Voor de oorlog liet Maaskant een klein aantal woonhuizen na die stuk voor stuk het jeugdige enthousiasme van een beginnend architect laten zien.
Zoals Picasso in zijn ‘blauwe periode’, zoekend naar zijn vorm, al liet zien tot welke grootsheid hij later in staat zou zijn, zo zie je in de vroege ontwerpen van Maaskant al de eerste penseelstreken van de hand van de latere meester.
Hier vind je subtiele bewijzen van Art deco en Jugendstil, stijlen waarmee Maaskant opgroeide.
Arcades met ronde vormen. Mahoniehouten trappenhuizen die doen denken aan de roltrappen van de Maastunnel, of die van Harrods in Londen. Eclectisch glas-in-lood dat meerdere tijdperken vertegenwoordigt: vernieuwender dan de organische vormen van de jaren dertig, maar speelser dan de strakke lijnen van het modernisme. Zelfs in sommige naoorlogse werken bespeur je hardnekkige overblijfselen van zijn jeugd, zoals in de liften van het Hilton.
Wetende dat ten tijde van de bouw het bombardement op Rotterdam nog moest gebeuren, voel je je in Maaskants vroege werken een voyeur van de geschiedenis nog voordat die plaatsvond.
